Beste allemaal!

Nu ik even rustig met een kopje warme chocolademelk op het werk zit zal ik eens even mijn vervolg verslag typen. De frequentie van de berichten is niet meer zo hoog als in het begin, maar er gebeurd daarom niet minder.

Na mijn laatste verslag ben ik naar Soroti vertrokken. Dit ligt meer ten noorden van Kampala. Alhoewel dit nog niet echt heel erg in het noorden ligt kun je al wel zien wat een ravage LRA heeft aangericht. De LRA is de Lord Resistance Army van Koni. Deze man is een rebel en heeft zo langzamerhand een aardig leger op gebouwd. Hij opereert dus in het noorden van Uganda, maar ook in het zuiden van Sudan, in Congo en twee weken heeft hij zijn strategie toe gepast in het zuidwesten van Uganda. De strategie is zoals hij in een managementboek vaak wordt geïdealiseerd, helder en krachtig. Wat voor de LRA betekent: ontvoer alle kinderen in het dorp en gebruik ze dan als kindsoldaat om het leger te versterken. Vaak moeten de kinderen eerst nog een familielid vermoorden, zodat ze meteen alle grenzen voorbij zijn en het gevoel krijgen dat ze niet meer worden geaccepteerd in de gemeenschap. Dit maakt de kinderen bijzonder kwetsbaar en zorgt ervoor dat ze de LRA als enige thuis basis gaan zien.

Toen ik in Soroti was ben ik dan ook naar een voormalig vluchtelingenkamp geweest in het gebied. Het was even een flink stuk rijden, maar daar ben ik wel aan gewend geraakt. Na nog wat overheerlijke mango’s van een paar kinderen te hebben gekocht kwamen we al smullend aan. De trek was meteen verdwenen. Het leek net een spookstad. Er hebben ongeveer 12.000 mensen gewoon, nu wonen er nog 4000 die niet meer terug kunnen naar hun huis. Een van de dingen die me is bij gebleven is dat de mensen en dieren bij dezelfde waterpomp staan en hetzelfde water drinken. De voedsel hulp was stopgezet en het water dat uit de pomp kwam was op zonne-energie. Een goede uitvinding en het werkt altijd in Afrika. Klopt, maar de panelen draaiden niet mee. Dus vanaf 15.00 was er geen water meer te verkrijgen. Dit had als resultaat dat mensen niet voldoende water hebben om te koken en laat staan te drinken. Een optie om de dieren minder te geven was er niet anders was er geen eten. Een schrijnende situatie.

Toen ik mijn informatie uit het project in Soroti binnen had ben ik terug gegaan naar Kampala. In eerste instantie had ik afgesproken de resultaten te bespreken met mensen in Mbale. Helaas, helaas dat was de westerse planning J. Een voordeel was dat ik hierdoor met het Rode Kruis mee kon rijden naar Kampala. Wat fijn was aangezien de rit normaal weer een uur of zes zou duren. De rit ging vrij voorspoedig en er waren geen problemen. WE hebben nog wat familie bezocht van een van de medewerkers en zijn uiteindelijk ergens in Kampala gaan overnachten. Na lekker gedoucht te hebben, want je wordt volledig gezandstraald als je met de ramen open rijdt, en een biertje gaan slapen.

Dat weekend had ik afgesproken om naar een rugby wedstrijd te gaan van het nationale team van Uganda. Dit was echt heel leuk. De Ugandezen zijn lekker luidruchtig en maken al volop gebruik van de Zuid-Afrikaanse toeters voor de wereld beker in 2010. De sfeer was goed, maar helaas hebben ze dik verloren. Evenals de uit wedstrijd tegen de Tunesiërs, wat betekent dat ze zich niet hebben gekwalificeerd hebben voor de wereldbeker wedstrijden.

Toen ik de wedstrijd had gezien begon het bij mij ook wel te kriebelen om te gaan sporten. Daarom loop ik nu om de dag ’s ochtends hard. Om zes uur gaat dan de wekker en loop in met een Ugandees een halfuurtje met de zonsopkomst is dat een prachtig gezicht. Daarnaast speel ik nu af en toe voetbal. Tegenover het guesthouse is een voetbalveld waar elke dag jongens aan het voetballen zijn. Toen ik de eerste keer mee deed dachten ze allemaal dat ik net zo goed was al de Nederlandse voetbalsterren. Ik moest ze teleurstellen………ik was bijna zo goed J. Het beeld dat je ziet als ik mee doe schijnt er vermakelijk te zijn als ik de omstanders mag geloven. Je ziet dan een hijgende dikke blanke hobbezak heen en weer rennen en 21 donkere afgetrainde six-packjes, die wel een bal kunnen aannemen.

Na al deze inspanningen heb ik een week gewerkt en toen kwam mijn zusje (elsbeth) aan op vrijdag. Ik kon haar meteen verkopen voor 100 tilapia’s bij het eerste de restaurant, maar dat wilde ze niet. Zaterdag heb ik met haar even door Kampala gelopen en de chaos laten zien die 3 miljoen mensen veroorzaken. Aan het eind van de dag kwam janna ook aan en waren we compleet voor de safari die we gingen doen de aankomende week. ’S Avonds hebben we heerlijk Indiaas gegeten en ons voorbereid op wat er zou komen. De volgende ochtend hebben we eerst even 1,5 miljoen gepind en zijn we vertrokken naar Murchinson nationaal park. In deze dagen hebben we te veel gedaan en gezien om op te noemen. We hebben alles gezien qua wilde dieren en hebben een chimpansee tracking gedaan, enz, enz. Een paar hoogtepunten zal ik jullie niet onthouden.

De natuur is echt adembenemend mooi en hier door heen te rijden op het dak van je safariauto maakt het helemaal af. Helemaal als je twee mooie olifanten ziet die de weg oversteken. We proberen zo dicht bij mogelijk te komen om zo toeristisch als we zijn een mooie foto te maken. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer olifanten we zagen en op een gegeven moment kwamen we erachter dat het geen twee olifanten waren maar dat het een kudde olifanten was. Op datzelfde moment dat dat tot ons doordrong hoorden we woest gesnuif, gekraak van takken en andere olifanten geluiden. Dit was het teken dat onze chauffeur met vol gas en mij en mijn zusje op het dak achteruit scheurde om ons zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Olifanten zijn namelijk niet echt gek op auto’s in hun midden en het zal niet de eerste en de laatste keer zijn dat er door een olifant van een land rover een mini wordt gemaakt. Inclusief inzittenden.

Ons volgende hoogtepunt was een nacht wild kamperen in het nationaal park in gezelschap van een ranger (voor de veiligheid). Dit was aangeraden door onze chauffeur, wat we van harte hebben opgevolgd. De planning was dan als volgt. Na de wilde avonturen van die ochtend zijn we ’s middags gaan genieten van het uitzicht en de natuur vanuit onze campsite. Aan het einde van de dag zijn toen weer vertrokken voor een game drive. Het mooie was dat we door het wild kamperen zelf konden bepalen hoe lang en tot wanneer we wilde dieren wilden gaan spotten. Wat er op neer kwam dat we een nacht game drive hebben gedaan. Nu moet je je voorstellen dat je met een 4x4 met groot licht en een heel sterke lamp over de savanne schijnt op zoek naar dieren. Dit was echt heel erg bijzonder. De ogen van de katachtige weerkaatst in het licht waardoor je deze makkelijker kunt vinden dan overdag. Daar komt nog bij dat ze als het af koelt ze actief worden en gaan jagen. Net toen elsbeth de grap maakte dat de leeuwen ons waarschijnlijk al lang hadden gevonden keek ze uit haar raampje en daarbij recht in de ogen van een leeuwin. Eindelijk!!Snel op het dak klimmen en kijken waar ze zijn. Het bleken twee leeuwinnen en een leeuw te zijn op jacht. Helaas hadden we ze nu gestoord en het wild was gevlogen. Wel hebben we een hele tijd ze kunnen volgen en liepen ze voor ons op de weg en naast ons in het gras op een paar meter afstand.

Op weg naar de plek waar we wilden kamperen werden we nog verast door de weerkaating van twee kleine oogjes dicht bij de grond. Wat we dachten dat een cervet kat was, bleek toen we dichterbij kwamen een jong luipaardje te zijn. Het feit dat luipaarden maar zelden worden gespot zorgt ervoor dat je van geluk mag spreken als je er een ziet. Laat staan als je een jonge ziet. Het was een unieke ervaring en samen met het kamperen in de wildernis is dit echt een aanrader voor degenen die ooit nog eens naar Afrika willen gaan.

Het hobbelen over de weg hadden we op de een na laatste dag ingeruild voor een flinke hobbel partij op het water. Met andere woorden we zijn gaan raften op de rivier de Nijl. Deze trip duurde een hele dag met verschillende mooie ervaringen. Het begon met instructies over hoe we het beste konden peddelen, hoe we in het water moesten liggen als we er uit vielen en wat we moesten doen als je onder de boot blijft zitten bij het om vallen. Alles in acht genomen gingen we de eerste versnelling af wat meteen een “grade 5” was. Grade 5 versnellingen zijn de ruigste versnellingen die je nog mag doen op een raft, anders wordt het te gevaarlijk. Er waren in het totaal 4 grade 5 versnellingen 3 grade vier en een grade 5,5. Heel erg gaaf!!De spanning wordt elke keer opgebouwd als je aankomt als je nog op rustig water vaart en het gerommel in de verte al hoort. Als je dan dichterbij komt en het water ziet kolken heb ik wel een paar keer gedacht, “waarom?” Volgens mij hoort dit leuk te zijn en doe je dit voor je ontspanning. Uiteindelijk zijn we twee keer flink over de kop geslagen met de raft en zijn we op de schrammen en blauwe plekken na heelhuids thuis gekomen.

Elsbeth is weer veilig thuis en janna zit weer in Kigali. Nu nog anderhalve week aan het werk en dan ga ik nog een week naar Rwanda. Als ik dan terug kom uit Rwanda heb ik nog vijf dagen om vervolgens op het vliegtuig naar Nederland te stappen.

Voor de duidelijkheid: Janna komt op 30 juli weer aan in Nederland en ik op 1 augustus.

Hoe gaat het met jullie?Hoe zijn jullie vakantie plannen?en hoe gaat het met de scripties en tentamens?

Cheers!!