Beste allemaal,

Even een update van de afgelopen tijd.

Voordat ik voor een periode van een maand in het oosten van Uganda zou zitten ben ik nog even snel een paar dagen naar Rwanda geweest. In eerste instantie dacht ik 'even' snel heen en weer te gaan met de bus. Helaas choco pasta, want het ging even iets anders.

Nadat ik mijn busticket had gereserveerd bij een bus organisatie die passagiers heen en weer brengt tussen Kampala en Kigali ben ik mijn tasje gaan pakken voor de aankomende dagen. Vervolgens werd ik 's nachts opgehaald door een taxichauffeur. De bussen rijden namelijk naar Kigali vaak een deel in de nacht. Mijn bus zou vertrekken om drie uur ‘s nachts. Toen ik bij mijn busje aankwam bleek dat ik niet had gereserveerd. Vreemd, want ik had hem nog aan de lijn gehad. Met een vriendelijke 'sorry, Sir' was dat het. Snel ben ik toen naar een ander organisatie gegaan om te kijken of ik toch nog naar Kigali kon. Na de ticketverkoper even wakker te hebben gemaakt uit zijn reis in dromenland heb ik een kaartje kunnen bemachtigen!Super chill en ik hoefde nog maar een half uurtje te wachten. Kon niet beter dus. Gelukkig stonden was de bus niet helemaal vol en heb ik drie stoelen op een rij gebruikt als bed. Toen ik net lekker lag te hobbelen werd iedereen in de bus opgewekt door een heel harde knal. Er waren mensen die bij elkaar op schoot sprongen en er werd wat verschrikt geroepen. Persoonlijk vond ik het wel een komische ervaring.

De reden dat de mensen zo reageren is omdat er heel veel ongelukken gebeuren in Uganda met dergelijke bussen. Een grote bus (waar ik in zat) knalt dan op een kleine taxi bus, waar dan weinig van over blijft. Dit gebeurd elke dag en er komen veel mensen bij om, vorige week bijvoorbeeld een stuk of 40 a 50.

Bij ons was het slechts een klapband. Wel balen want we waren nog maar iets meer dan twee uur onderweg. Veel mensen stapten uit om te gaan kijken en/of te helpen of even te plassen. Dit gaf wel een grappig gezicht denk ik, want er stonden 10 negers en één blanke naast elkaar om even hun beste vriend een hand te geven. Daarna duurde het ongeveer drie kwartier a een uur voordat we verder gingen. Tussentijds had ik heel de tijd netjes toe staan kijken, want ik kan toch geen busband verwisselen. Alleen op een gegeven moment hoor ik water klateren en kijk opzij. Ik zag niets.......totdat ik twee of drie paar tanden tevoorschijn zag komen vanuit het donker. Er bleken dus een paar vrouwen naast de bus te plassen maar ik kon ze niet zien in het donker. Even een gênant momentje. Maar dat was ik later zo veer vergeten tijdens mijn slaap.

Na de mooie zonsopkomst te hebben gezien, wat werkelijk een adembenemend gezicht is kwamen we aan bij de grens. Dit is altijd een zooitje met mensen, dieren, iedereen wil je van alles aansmeren en ze hebben allemaal heel goede wisselkoersen voor het wisselen van geld. Het ging lekker snel en ik hoefde bij de immigratiedienst niet lang te wachten. Toen ik alleen bij de bus terug kwam, bleek dat we een volledige check hadden. Dit houdt in dat alles uit de bus moet worden gehaald en dat elke tas open moet worden gemaakt. En public natuurlijk, want anders is er niets aan J. Ze kijken dan naar spullen die niet het land in mogen, denk hierbij aan de standaard dingen, maar ook aan plastic. Rwanda heeft namelijk met hun huidige president een verbod op plastic gekregen. Er mogen dus geen plasticzakken of verpakking het land in. Zelf had ik mijn kleine rugzak meegenomen ben lekker onder een boom gaan zitten om het allemaal te aanschouwen. Na een uurtje zat ik weer lekker in de bus zonder gecontroleerd te zijn.

Bij aankomst in Kigali ging ik meteen nar de Nederlandse Ambassade. Janna was nog aan het werk daar en zou daarna nog naar een conferentie gaan waar ik mee naar toe zou gaan. Ik kon kiezen of ik op de bus parking, het eindpunt, werd afgezet of vlak bij de Ambassade eruit wilde springen. Het laatste klonk mij het beste in de oren, niet weten dat het letterlijk was, maar je moet alle een keer geprobeerd hebben lijkt me.

De dagen in Kigali met janna waren heerlijk. We zijn veel uit eten geweest of de kok had wat lekkers gemaakt. Verder hebben we lekker aan het zwembad gelegen dat ze nu achter in de tuin heeft liggen. Het huis waar ze momenteel verblijft is heel erg mooi en is voorzien van alle mogelijke luxe die een jong stel toch wel verlangt J. De zoon van een van de mensen van de ambassade kwam nog langs vanuit Nederland en zijn vader (Jolke) had gevraagd om mee te gaan wat te drinken met hun. Dit was erg gezellig en we hebben er bijna de big five (de vijf mooiste/grootste dieren zoals de olifant, neushoorn, cheeta, luipaard en de leeuw) kunnen spotten. Er liep namelijk een vrouw in een mooi luipaard pakje, veel nijlpaarden en olifanten zijn er ook gespot. Wel weinig leeuwen, maar die zijn altijd moeilijk te spotten zei Jolke. Na een geslaagde avond zijn we lekker naar huis gegaan en hebben we de laatste dag samen nog even in en aan het zwembad gelegen.

De bus naar Kampala terug vertrok eens lekker vroeg voor de verandering, om 5.45, dus ik kon weer lekker vroeg uit mijn bed. Alles ging supergesmeerd en had niks te klagen. Lekker boekje, ipodje mee en een aardig buurman. Net toen ik de rit een beetje zat begon te worden werden we door de politie vriendelijk verzocht om een andere weg te nemen. Er was een bus verongelukt en lag dwars op de weg. Het leuke van Afrika is, is dat er in het land vaak maar een paar geasfalteerde hoofd wegen zijn. Deze leiden dan naar de meestal grotere steden. Aangezien wij tussen twee grotere steden inzaten werd er een alternatief genomen. De Afrikaanse bush wel te verstaan. Erg gingen zes bussen achter elkaar dwars door de bush. De mensen die daar woonden hadden nog maar zelden tot nooit een blanke gezien dus ik zat als een koning in de te zwaaien naar de mensen. Ondertussen vernachelden de bussen de dorpjes met hun veel te grote banden. De mensen waren dan allesbehalve blij dat we erdoorheen reden. Wel was het heel mooi om zo door die bush te rijden en was er veel te zien.

Eindelijk aangekomen in Kampala heb ik even snel gegeten om vervolgens lekker te gaan slapen. De ochtend erop vertrok de bus naar Mbale, waar ik een tijdje moet zitten. Deze busreis ging gelukkig goed, hij stopte maar een keer in een ander plaats. Hier nog even een lekker gebakken banaantje langs de weg gekocht en toen weer verder. Bij aankomst werd ik netjes met een auto van het rode kruis opgehaald en naar het kantoor gebracht. De panden van het rode kruis zijn erg basic. Zelfs die in Kampala wat het hoofdkantoor is. Om een beetje aan te geven hoe basic het hier is......naar het toilet gaan doe je hangend boven een gat en je handen was je daarna met water uit een jerrycan :)Één ding moet je ze dan wel weer nageven ze weten wel prioriteiten te stellen, want internet hebben ze dan weer wel. Mijn eerste interview ging verder goed en morgen ga ik hier met de 4x4 wat lokale projecten bezoeken. We zouden eerst vandaag gaan maar er was te veel regen gevallen en dan zouden we het niet redden, zelfs niet met de 4x4. Ik ben dus erg benieuwd waar ik terecht kom. De natuur is hier erg mooi, heel groen en mooie thee en koffie plantages.

Vanavond ga ik nog even voetbal kijken, aangezien hier bijna niemand een tv heeft gaan ze allemaal naar plekken waar wel een tv is. Het zal dus (hoop ik, want lijkt me wel gezellig) wel druk worden bij het hotel. Ze zijn hier namelijk allemaal gek op voetbal en het grootste gros is ook nog fan van Manchester United. Die staat in de finale, voor degenen die het niet weten ;)

Hoe gaat het verder met jullie allemaal?hoe gaat het op het werk?met de scripties?en de andere mooie dingen van het leven?

hou me op de hoogte mensen!

Cheers!!