Lieve mensen,

Slecht geslapen van de Lariam (malaria tabletten) en een tikkeltje chagrijnig omdat ik toch nog verbrand ben van een uurtje in de zon zitten (met factor 50 opgesmeerd), vertrek ik naar Busia. Om 9.00 maandagochtend word ik netjes opgehaald en ga eerst naar het kantoor in Mbale. Daar zou ik nog even een voorstel doornemen om geld te werven voor het rode kruis. In eerste instantie zou degene die dat met mij door wilde nemen zaterdag om een uurtje of 12.00 komen opdagen. Zondag om vijf uur belt hij keurig op dat hij het niet ging redden J. Of het dan toch maandag ochtend nog even snel kon. Geen probleem, ben ook de beroerdste niet. Gelukkig hadden we genoeg tijd maandag ochtend, want de chauffeur moest nog uit Kampala komen. Dit is slechts drie uur rijden, dus hij is er dan zo, stelden ze me gerust. Gelukkig konden we om een uurtje of 12 vertrekken.

Aan boord van een mooie 4x4 door Afrika scheuren, op rood gekleurde wegen met alleen maar groen en een mooie zon erbij heb ik altijd al een keer gewild. Bij dezen is dat gedaan. Een fantastische rit door Oeganda maakte veel goed van het slechte wegdek. Want na een heuse Afrikaanse massage* kwam ik aan in een gehucht dat Busia heet. Het heeft een kruispunt zei de man die mee reed in de auto. Dat klopte inderdaad, maar dat is Busia dan ook meteen in een samenvatting.

Na eerst even geluncht te hebben, dat gaat voor alles, ga ik op jacht naar een slaapplek. Achter op een fietstaxi zit ik dan met mijn grote rugzak (70 liter) en mijn kleine rugzakje. Net toen ik het zweet van mijn ploegende vriend, voor mij op het zadel, van zijn hoofd zag gutsen, zei hij “die grote tas is wel zwaar heh?” Jup zei ik, maar we zijn er bijna. De slaapplek was goed. Wel moet ik er steeds rekening mee houden dat de Oegandezen erg houden van muziek en televisie. Dit houdt dus in dat op elke hoek van de straat, en op elke muur een geluidsbox of een televisie hangt te knallen van het geluid. Dit kijken ze het liefst met het geluid op maximaal. Gelukkig werkte mijn afstandsbediening van de televisie op mijn kamer op die van het balkon naast me J, dus dat ging prima na een uurtje of elf.

In Busia heb ik veel mensen kunnen interviewen en ook een paar groepsinterviews kunnen doen. Dit was mooi, want er heerst een erg sterke groepsband in de groepen die hier bij het Rode Kruis werken. De informatie die ik hieruit haal is gelukkig erg bruikbaar en ik heb al wel een paar ideeën wat er aan de hand is. Maar ik wil eerst even al mij informatie vergaren voordat ik mijn conclusies trek. Met het schrijven van mijn scriptie gaat het ook wel aardig. Op het moment wil ik mijn theoretische gedeelte nog completeren met mijn laatste variabele. Daarna kan ik het wel een opsturen naar mijn begeleider denk ik om het eens te laten controleren. Tot zover het scriptie gedeelte.

In Busia heb ik elke dag na het werk gezellig met het hoofd van de branche gegeten. De eerste avond had ik hem bij mij uitgenodigd en het was erg gezellig. De tweede dag ben ik na het werk eerst nog even naar Kenia geweest. Busia is namelijk een grens stad en ik wilde nog wel even een keer in Kenia kijken. Bij de grens werkt namelijk een board member van het Rode Kruis en konden we via via zonder een visa te kopen Kenia in. Dat was dus even een mazzeltje. Net toen we terug kwamen werden we getroffen door een soort van zandstorm. Persoonlijk had ik dit nog nooit meegemaakt. Het wordt dan heel erg donker en iedereen ging rennen. En er is een gezegde: “afrikanen rennen niet snel, maar als ze rennen kun je zelf ook maar beter gaan rennen”, want dan is er iets op komst. Bij dezen dan ook gedaan en we waren net op tijd bij mijn branche hoofd (stephen). Hier werd ik uitgenodigd voor het avond eten. Er was mij via een briefje tijdens de vergadering van die dag gevraagd of ik vis wilde eten die avond, dus ik had netjes het briefje terug rond laten gaan dat ik dat prima vond. Een heerlijke volledige vis lag dan ook op mijn bord en verschillende andere oegandeze lekkernijen lagen op tafel.

De derde avond had ik nog een keer met stephen afgesproken. Al deze avonden werd er aardig gedronken. Ik dacht namelijk gastvrij te zijn om hem de eerst avond een paar biertjes te geven. De biertjes zijn hier voor de duidelijkheid 500 ml. Maar de gewoonte hier is dat je dat dan ook aangeboden krijgt van de ander en het is erg onbeleefd als je dit weigert. Dus dat heb ik dan ook maar niet gedaan, alleen deze avond hij ook nog een of ander lokaal brouwsel op de kop getikt. Dat was vrij sterk, ze kunnen alleen niet zeggen hoeveel % het is aangezien ze het zelf brouwen. Vaak ligt het tussen de 30% en 90% in.

De volgende dag een beetje suf heb ik nog een paar mooie interviews gedaan en zou ik volgende dag worden opgehaald om het weekend weer in Mbale te overbruggen. Netjes het guesthouse betaald en klaar om te gaan werd ik opgebeld dat de auto niet kon komen en met het publiek vervoer mocht. Op zich het niet erg om met de publieke vervoer te gaan en maak je veel mee. Maar vandaag had ik er niet zo veel zin in. Al helemaal niet toen ik bij het taxi park kwam en zag dat er 20 in plaats van 14 mensen in het busje gingen, met daarbij nog drie kippen en een geit te blèren. Daarbij was het op het heetst van de dag dus het zweet gutst uit alle poriën alsof je een kraan op hebt gezet en dat anderhalf uur lang. Na een tijdje wen je er wel aan zie je dat iedereen het warm heeft. De natuur tijdens de rit daarentegen was weer een formidabel even als bij de Sipi Falls waar ik een bezoek heb gedaan.

De Sipi Falls liggen bij Mbale en zijn watervallen die door de berg Elgon (4321 m) ontstaan. Dit was ene heerlijk wandeling door mooie natuur. Onder de waterval kon men douchen als je wilde en verder op was en een soort natuurlijk zwembad waar kinderen in speelden of mensen de was deden. Bij de watervallen lagen grotten waar de mensen een tijd geleden echt in leefden. Één keer per jaar komt deze stam daar bijeen om hun voorouders te herdenken en maken ze muziek, dansen en eten ze de hele nacht. Een soort dance valley alleen dan in een grot ;) De foto’s bij dit verhaal kun je op de site zien.

Vanochtend ben ik weer vertrokken naar Soroti om daar mijn laatste week aan veld onderzoek te verrichten. Ik zit hier vlak bij het presidentiële verblijf van de heer Museveni, dus dat geeft een lekker veilig gevoel. Of juist niet. Zaterdag ga ik waarschijnlijk naar de nationale Rugby wedstrijd tussen Uganda en Tunesie, een kwalificatie wedstrijd voor Rugby World Cup 2011. En het weekend daarop zal mijn (kleine) zusje langskomen om een mooie safari te maken door Uganda, samen met janna en mij (als janna vrij kan krijgen). Maar van deze dingen zal ik volgende keer allemaal netjes verslag doen.

Succes met het werk, de scripties, de (her) tentamens en alle leuke dingen in het leven!

En niet te vergeten……………bedankt voor al jullie berichten in welke vorm dan ook!Het word erg gewaardeerd!

Groetjes,

Bas

*Een Afrikaanse massage is een gratis massage die krijgt door een autorit over een heel slechte weg. Het is doet net zo zeer als na een echte massage, is goedkoper, je hoeft niet uit de kleren, maar is wel iets minder rustgevend.