Terug in Kampala en op Safari

Beste allemaal!

Nu ik even rustig met een kopje warme chocolademelk op het werk zit zal ik eens even mijn vervolg verslag typen. De frequentie van de berichten is niet meer zo hoog als in het begin, maar er gebeurd daarom niet minder.

Na mijn laatste verslag ben ik naar Soroti vertrokken. Dit ligt meer ten noorden van Kampala. Alhoewel dit nog niet echt heel erg in het noorden ligt kun je al wel zien wat een ravage LRA heeft aangericht. De LRA is de Lord Resistance Army van Koni. Deze man is een rebel en heeft zo langzamerhand een aardig leger op gebouwd. Hij opereert dus in het noorden van Uganda, maar ook in het zuiden van Sudan, in Congo en twee weken heeft hij zijn strategie toe gepast in het zuidwesten van Uganda. De strategie is zoals hij in een managementboek vaak wordt geïdealiseerd, helder en krachtig. Wat voor de LRA betekent: ontvoer alle kinderen in het dorp en gebruik ze dan als kindsoldaat om het leger te versterken. Vaak moeten de kinderen eerst nog een familielid vermoorden, zodat ze meteen alle grenzen voorbij zijn en het gevoel krijgen dat ze niet meer worden geaccepteerd in de gemeenschap. Dit maakt de kinderen bijzonder kwetsbaar en zorgt ervoor dat ze de LRA als enige thuis basis gaan zien.

Toen ik in Soroti was ben ik dan ook naar een voormalig vluchtelingenkamp geweest in het gebied. Het was even een flink stuk rijden, maar daar ben ik wel aan gewend geraakt. Na nog wat overheerlijke mango’s van een paar kinderen te hebben gekocht kwamen we al smullend aan. De trek was meteen verdwenen. Het leek net een spookstad. Er hebben ongeveer 12.000 mensen gewoon, nu wonen er nog 4000 die niet meer terug kunnen naar hun huis. Een van de dingen die me is bij gebleven is dat de mensen en dieren bij dezelfde waterpomp staan en hetzelfde water drinken. De voedsel hulp was stopgezet en het water dat uit de pomp kwam was op zonne-energie. Een goede uitvinding en het werkt altijd in Afrika. Klopt, maar de panelen draaiden niet mee. Dus vanaf 15.00 was er geen water meer te verkrijgen. Dit had als resultaat dat mensen niet voldoende water hebben om te koken en laat staan te drinken. Een optie om de dieren minder te geven was er niet anders was er geen eten. Een schrijnende situatie.

Toen ik mijn informatie uit het project in Soroti binnen had ben ik terug gegaan naar Kampala. In eerste instantie had ik afgesproken de resultaten te bespreken met mensen in Mbale. Helaas, helaas dat was de westerse planning J. Een voordeel was dat ik hierdoor met het Rode Kruis mee kon rijden naar Kampala. Wat fijn was aangezien de rit normaal weer een uur of zes zou duren. De rit ging vrij voorspoedig en er waren geen problemen. WE hebben nog wat familie bezocht van een van de medewerkers en zijn uiteindelijk ergens in Kampala gaan overnachten. Na lekker gedoucht te hebben, want je wordt volledig gezandstraald als je met de ramen open rijdt, en een biertje gaan slapen.

Dat weekend had ik afgesproken om naar een rugby wedstrijd te gaan van het nationale team van Uganda. Dit was echt heel leuk. De Ugandezen zijn lekker luidruchtig en maken al volop gebruik van de Zuid-Afrikaanse toeters voor de wereld beker in 2010. De sfeer was goed, maar helaas hebben ze dik verloren. Evenals de uit wedstrijd tegen de Tunesiërs, wat betekent dat ze zich niet hebben gekwalificeerd hebben voor de wereldbeker wedstrijden.

Toen ik de wedstrijd had gezien begon het bij mij ook wel te kriebelen om te gaan sporten. Daarom loop ik nu om de dag ’s ochtends hard. Om zes uur gaat dan de wekker en loop in met een Ugandees een halfuurtje met de zonsopkomst is dat een prachtig gezicht. Daarnaast speel ik nu af en toe voetbal. Tegenover het guesthouse is een voetbalveld waar elke dag jongens aan het voetballen zijn. Toen ik de eerste keer mee deed dachten ze allemaal dat ik net zo goed was al de Nederlandse voetbalsterren. Ik moest ze teleurstellen………ik was bijna zo goed J. Het beeld dat je ziet als ik mee doe schijnt er vermakelijk te zijn als ik de omstanders mag geloven. Je ziet dan een hijgende dikke blanke hobbezak heen en weer rennen en 21 donkere afgetrainde six-packjes, die wel een bal kunnen aannemen.

Na al deze inspanningen heb ik een week gewerkt en toen kwam mijn zusje (elsbeth) aan op vrijdag. Ik kon haar meteen verkopen voor 100 tilapia’s bij het eerste de restaurant, maar dat wilde ze niet. Zaterdag heb ik met haar even door Kampala gelopen en de chaos laten zien die 3 miljoen mensen veroorzaken. Aan het eind van de dag kwam janna ook aan en waren we compleet voor de safari die we gingen doen de aankomende week. ’S Avonds hebben we heerlijk Indiaas gegeten en ons voorbereid op wat er zou komen. De volgende ochtend hebben we eerst even 1,5 miljoen gepind en zijn we vertrokken naar Murchinson nationaal park. In deze dagen hebben we te veel gedaan en gezien om op te noemen. We hebben alles gezien qua wilde dieren en hebben een chimpansee tracking gedaan, enz, enz. Een paar hoogtepunten zal ik jullie niet onthouden.

De natuur is echt adembenemend mooi en hier door heen te rijden op het dak van je safariauto maakt het helemaal af. Helemaal als je twee mooie olifanten ziet die de weg oversteken. We proberen zo dicht bij mogelijk te komen om zo toeristisch als we zijn een mooie foto te maken. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer olifanten we zagen en op een gegeven moment kwamen we erachter dat het geen twee olifanten waren maar dat het een kudde olifanten was. Op datzelfde moment dat dat tot ons doordrong hoorden we woest gesnuif, gekraak van takken en andere olifanten geluiden. Dit was het teken dat onze chauffeur met vol gas en mij en mijn zusje op het dak achteruit scheurde om ons zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Olifanten zijn namelijk niet echt gek op auto’s in hun midden en het zal niet de eerste en de laatste keer zijn dat er door een olifant van een land rover een mini wordt gemaakt. Inclusief inzittenden.

Ons volgende hoogtepunt was een nacht wild kamperen in het nationaal park in gezelschap van een ranger (voor de veiligheid). Dit was aangeraden door onze chauffeur, wat we van harte hebben opgevolgd. De planning was dan als volgt. Na de wilde avonturen van die ochtend zijn we ’s middags gaan genieten van het uitzicht en de natuur vanuit onze campsite. Aan het einde van de dag zijn toen weer vertrokken voor een game drive. Het mooie was dat we door het wild kamperen zelf konden bepalen hoe lang en tot wanneer we wilde dieren wilden gaan spotten. Wat er op neer kwam dat we een nacht game drive hebben gedaan. Nu moet je je voorstellen dat je met een 4x4 met groot licht en een heel sterke lamp over de savanne schijnt op zoek naar dieren. Dit was echt heel erg bijzonder. De ogen van de katachtige weerkaatst in het licht waardoor je deze makkelijker kunt vinden dan overdag. Daar komt nog bij dat ze als het af koelt ze actief worden en gaan jagen. Net toen elsbeth de grap maakte dat de leeuwen ons waarschijnlijk al lang hadden gevonden keek ze uit haar raampje en daarbij recht in de ogen van een leeuwin. Eindelijk!!Snel op het dak klimmen en kijken waar ze zijn. Het bleken twee leeuwinnen en een leeuw te zijn op jacht. Helaas hadden we ze nu gestoord en het wild was gevlogen. Wel hebben we een hele tijd ze kunnen volgen en liepen ze voor ons op de weg en naast ons in het gras op een paar meter afstand.

Op weg naar de plek waar we wilden kamperen werden we nog verast door de weerkaating van twee kleine oogjes dicht bij de grond. Wat we dachten dat een cervet kat was, bleek toen we dichterbij kwamen een jong luipaardje te zijn. Het feit dat luipaarden maar zelden worden gespot zorgt ervoor dat je van geluk mag spreken als je er een ziet. Laat staan als je een jonge ziet. Het was een unieke ervaring en samen met het kamperen in de wildernis is dit echt een aanrader voor degenen die ooit nog eens naar Afrika willen gaan.

Het hobbelen over de weg hadden we op de een na laatste dag ingeruild voor een flinke hobbel partij op het water. Met andere woorden we zijn gaan raften op de rivier de Nijl. Deze trip duurde een hele dag met verschillende mooie ervaringen. Het begon met instructies over hoe we het beste konden peddelen, hoe we in het water moesten liggen als we er uit vielen en wat we moesten doen als je onder de boot blijft zitten bij het om vallen. Alles in acht genomen gingen we de eerste versnelling af wat meteen een “grade 5” was. Grade 5 versnellingen zijn de ruigste versnellingen die je nog mag doen op een raft, anders wordt het te gevaarlijk. Er waren in het totaal 4 grade 5 versnellingen 3 grade vier en een grade 5,5. Heel erg gaaf!!De spanning wordt elke keer opgebouwd als je aankomt als je nog op rustig water vaart en het gerommel in de verte al hoort. Als je dan dichterbij komt en het water ziet kolken heb ik wel een paar keer gedacht, “waarom?” Volgens mij hoort dit leuk te zijn en doe je dit voor je ontspanning. Uiteindelijk zijn we twee keer flink over de kop geslagen met de raft en zijn we op de schrammen en blauwe plekken na heelhuids thuis gekomen.

Elsbeth is weer veilig thuis en janna zit weer in Kigali. Nu nog anderhalve week aan het werk en dan ga ik nog een week naar Rwanda. Als ik dan terug kom uit Rwanda heb ik nog vijf dagen om vervolgens op het vliegtuig naar Nederland te stappen.

Voor de duidelijkheid: Janna komt op 30 juli weer aan in Nederland en ik op 1 augustus.

Hoe gaat het met jullie?Hoe zijn jullie vakantie plannen?en hoe gaat het met de scripties en tentamens?

Cheers!!

Onderzoek

Lieve mensen,

Slecht geslapen van de Lariam (malaria tabletten) en een tikkeltje chagrijnig omdat ik toch nog verbrand ben van een uurtje in de zon zitten (met factor 50 opgesmeerd), vertrek ik naar Busia. Om 9.00 maandagochtend word ik netjes opgehaald en ga eerst naar het kantoor in Mbale. Daar zou ik nog even een voorstel doornemen om geld te werven voor het rode kruis. In eerste instantie zou degene die dat met mij door wilde nemen zaterdag om een uurtje of 12.00 komen opdagen. Zondag om vijf uur belt hij keurig op dat hij het niet ging redden J. Of het dan toch maandag ochtend nog even snel kon. Geen probleem, ben ook de beroerdste niet. Gelukkig hadden we genoeg tijd maandag ochtend, want de chauffeur moest nog uit Kampala komen. Dit is slechts drie uur rijden, dus hij is er dan zo, stelden ze me gerust. Gelukkig konden we om een uurtje of 12 vertrekken.

Aan boord van een mooie 4x4 door Afrika scheuren, op rood gekleurde wegen met alleen maar groen en een mooie zon erbij heb ik altijd al een keer gewild. Bij dezen is dat gedaan. Een fantastische rit door Oeganda maakte veel goed van het slechte wegdek. Want na een heuse Afrikaanse massage* kwam ik aan in een gehucht dat Busia heet. Het heeft een kruispunt zei de man die mee reed in de auto. Dat klopte inderdaad, maar dat is Busia dan ook meteen in een samenvatting.

Na eerst even geluncht te hebben, dat gaat voor alles, ga ik op jacht naar een slaapplek. Achter op een fietstaxi zit ik dan met mijn grote rugzak (70 liter) en mijn kleine rugzakje. Net toen ik het zweet van mijn ploegende vriend, voor mij op het zadel, van zijn hoofd zag gutsen, zei hij “die grote tas is wel zwaar heh?” Jup zei ik, maar we zijn er bijna. De slaapplek was goed. Wel moet ik er steeds rekening mee houden dat de Oegandezen erg houden van muziek en televisie. Dit houdt dus in dat op elke hoek van de straat, en op elke muur een geluidsbox of een televisie hangt te knallen van het geluid. Dit kijken ze het liefst met het geluid op maximaal. Gelukkig werkte mijn afstandsbediening van de televisie op mijn kamer op die van het balkon naast me J, dus dat ging prima na een uurtje of elf.

In Busia heb ik veel mensen kunnen interviewen en ook een paar groepsinterviews kunnen doen. Dit was mooi, want er heerst een erg sterke groepsband in de groepen die hier bij het Rode Kruis werken. De informatie die ik hieruit haal is gelukkig erg bruikbaar en ik heb al wel een paar ideeën wat er aan de hand is. Maar ik wil eerst even al mij informatie vergaren voordat ik mijn conclusies trek. Met het schrijven van mijn scriptie gaat het ook wel aardig. Op het moment wil ik mijn theoretische gedeelte nog completeren met mijn laatste variabele. Daarna kan ik het wel een opsturen naar mijn begeleider denk ik om het eens te laten controleren. Tot zover het scriptie gedeelte.

In Busia heb ik elke dag na het werk gezellig met het hoofd van de branche gegeten. De eerste avond had ik hem bij mij uitgenodigd en het was erg gezellig. De tweede dag ben ik na het werk eerst nog even naar Kenia geweest. Busia is namelijk een grens stad en ik wilde nog wel even een keer in Kenia kijken. Bij de grens werkt namelijk een board member van het Rode Kruis en konden we via via zonder een visa te kopen Kenia in. Dat was dus even een mazzeltje. Net toen we terug kwamen werden we getroffen door een soort van zandstorm. Persoonlijk had ik dit nog nooit meegemaakt. Het wordt dan heel erg donker en iedereen ging rennen. En er is een gezegde: “afrikanen rennen niet snel, maar als ze rennen kun je zelf ook maar beter gaan rennen”, want dan is er iets op komst. Bij dezen dan ook gedaan en we waren net op tijd bij mijn branche hoofd (stephen). Hier werd ik uitgenodigd voor het avond eten. Er was mij via een briefje tijdens de vergadering van die dag gevraagd of ik vis wilde eten die avond, dus ik had netjes het briefje terug rond laten gaan dat ik dat prima vond. Een heerlijke volledige vis lag dan ook op mijn bord en verschillende andere oegandeze lekkernijen lagen op tafel.

De derde avond had ik nog een keer met stephen afgesproken. Al deze avonden werd er aardig gedronken. Ik dacht namelijk gastvrij te zijn om hem de eerst avond een paar biertjes te geven. De biertjes zijn hier voor de duidelijkheid 500 ml. Maar de gewoonte hier is dat je dat dan ook aangeboden krijgt van de ander en het is erg onbeleefd als je dit weigert. Dus dat heb ik dan ook maar niet gedaan, alleen deze avond hij ook nog een of ander lokaal brouwsel op de kop getikt. Dat was vrij sterk, ze kunnen alleen niet zeggen hoeveel % het is aangezien ze het zelf brouwen. Vaak ligt het tussen de 30% en 90% in.

De volgende dag een beetje suf heb ik nog een paar mooie interviews gedaan en zou ik volgende dag worden opgehaald om het weekend weer in Mbale te overbruggen. Netjes het guesthouse betaald en klaar om te gaan werd ik opgebeld dat de auto niet kon komen en met het publiek vervoer mocht. Op zich het niet erg om met de publieke vervoer te gaan en maak je veel mee. Maar vandaag had ik er niet zo veel zin in. Al helemaal niet toen ik bij het taxi park kwam en zag dat er 20 in plaats van 14 mensen in het busje gingen, met daarbij nog drie kippen en een geit te blèren. Daarbij was het op het heetst van de dag dus het zweet gutst uit alle poriën alsof je een kraan op hebt gezet en dat anderhalf uur lang. Na een tijdje wen je er wel aan zie je dat iedereen het warm heeft. De natuur tijdens de rit daarentegen was weer een formidabel even als bij de Sipi Falls waar ik een bezoek heb gedaan.

De Sipi Falls liggen bij Mbale en zijn watervallen die door de berg Elgon (4321 m) ontstaan. Dit was ene heerlijk wandeling door mooie natuur. Onder de waterval kon men douchen als je wilde en verder op was en een soort natuurlijk zwembad waar kinderen in speelden of mensen de was deden. Bij de watervallen lagen grotten waar de mensen een tijd geleden echt in leefden. Één keer per jaar komt deze stam daar bijeen om hun voorouders te herdenken en maken ze muziek, dansen en eten ze de hele nacht. Een soort dance valley alleen dan in een grot ;) De foto’s bij dit verhaal kun je op de site zien.

Vanochtend ben ik weer vertrokken naar Soroti om daar mijn laatste week aan veld onderzoek te verrichten. Ik zit hier vlak bij het presidentiële verblijf van de heer Museveni, dus dat geeft een lekker veilig gevoel. Of juist niet. Zaterdag ga ik waarschijnlijk naar de nationale Rugby wedstrijd tussen Uganda en Tunesie, een kwalificatie wedstrijd voor Rugby World Cup 2011. En het weekend daarop zal mijn (kleine) zusje langskomen om een mooie safari te maken door Uganda, samen met janna en mij (als janna vrij kan krijgen). Maar van deze dingen zal ik volgende keer allemaal netjes verslag doen.

Succes met het werk, de scripties, de (her) tentamens en alle leuke dingen in het leven!

En niet te vergeten……………bedankt voor al jullie berichten in welke vorm dan ook!Het word erg gewaardeerd!

Groetjes,

Bas

*Een Afrikaanse massage is een gratis massage die krijgt door een autorit over een heel slechte weg. Het is doet net zo zeer als na een echte massage, is goedkoper, je hoeft niet uit de kleren, maar is wel iets minder rustgevend.

Mbale

Beste allemaal,

Even een update van de afgelopen tijd.

Voordat ik voor een periode van een maand in het oosten van Uganda zou zitten ben ik nog even snel een paar dagen naar Rwanda geweest. In eerste instantie dacht ik 'even' snel heen en weer te gaan met de bus. Helaas choco pasta, want het ging even iets anders.

Nadat ik mijn busticket had gereserveerd bij een bus organisatie die passagiers heen en weer brengt tussen Kampala en Kigali ben ik mijn tasje gaan pakken voor de aankomende dagen. Vervolgens werd ik 's nachts opgehaald door een taxichauffeur. De bussen rijden namelijk naar Kigali vaak een deel in de nacht. Mijn bus zou vertrekken om drie uur ‘s nachts. Toen ik bij mijn busje aankwam bleek dat ik niet had gereserveerd. Vreemd, want ik had hem nog aan de lijn gehad. Met een vriendelijke 'sorry, Sir' was dat het. Snel ben ik toen naar een ander organisatie gegaan om te kijken of ik toch nog naar Kigali kon. Na de ticketverkoper even wakker te hebben gemaakt uit zijn reis in dromenland heb ik een kaartje kunnen bemachtigen!Super chill en ik hoefde nog maar een half uurtje te wachten. Kon niet beter dus. Gelukkig stonden was de bus niet helemaal vol en heb ik drie stoelen op een rij gebruikt als bed. Toen ik net lekker lag te hobbelen werd iedereen in de bus opgewekt door een heel harde knal. Er waren mensen die bij elkaar op schoot sprongen en er werd wat verschrikt geroepen. Persoonlijk vond ik het wel een komische ervaring.

De reden dat de mensen zo reageren is omdat er heel veel ongelukken gebeuren in Uganda met dergelijke bussen. Een grote bus (waar ik in zat) knalt dan op een kleine taxi bus, waar dan weinig van over blijft. Dit gebeurd elke dag en er komen veel mensen bij om, vorige week bijvoorbeeld een stuk of 40 a 50.

Bij ons was het slechts een klapband. Wel balen want we waren nog maar iets meer dan twee uur onderweg. Veel mensen stapten uit om te gaan kijken en/of te helpen of even te plassen. Dit gaf wel een grappig gezicht denk ik, want er stonden 10 negers en één blanke naast elkaar om even hun beste vriend een hand te geven. Daarna duurde het ongeveer drie kwartier a een uur voordat we verder gingen. Tussentijds had ik heel de tijd netjes toe staan kijken, want ik kan toch geen busband verwisselen. Alleen op een gegeven moment hoor ik water klateren en kijk opzij. Ik zag niets.......totdat ik twee of drie paar tanden tevoorschijn zag komen vanuit het donker. Er bleken dus een paar vrouwen naast de bus te plassen maar ik kon ze niet zien in het donker. Even een gênant momentje. Maar dat was ik later zo veer vergeten tijdens mijn slaap.

Na de mooie zonsopkomst te hebben gezien, wat werkelijk een adembenemend gezicht is kwamen we aan bij de grens. Dit is altijd een zooitje met mensen, dieren, iedereen wil je van alles aansmeren en ze hebben allemaal heel goede wisselkoersen voor het wisselen van geld. Het ging lekker snel en ik hoefde bij de immigratiedienst niet lang te wachten. Toen ik alleen bij de bus terug kwam, bleek dat we een volledige check hadden. Dit houdt in dat alles uit de bus moet worden gehaald en dat elke tas open moet worden gemaakt. En public natuurlijk, want anders is er niets aan J. Ze kijken dan naar spullen die niet het land in mogen, denk hierbij aan de standaard dingen, maar ook aan plastic. Rwanda heeft namelijk met hun huidige president een verbod op plastic gekregen. Er mogen dus geen plasticzakken of verpakking het land in. Zelf had ik mijn kleine rugzak meegenomen ben lekker onder een boom gaan zitten om het allemaal te aanschouwen. Na een uurtje zat ik weer lekker in de bus zonder gecontroleerd te zijn.

Bij aankomst in Kigali ging ik meteen nar de Nederlandse Ambassade. Janna was nog aan het werk daar en zou daarna nog naar een conferentie gaan waar ik mee naar toe zou gaan. Ik kon kiezen of ik op de bus parking, het eindpunt, werd afgezet of vlak bij de Ambassade eruit wilde springen. Het laatste klonk mij het beste in de oren, niet weten dat het letterlijk was, maar je moet alle een keer geprobeerd hebben lijkt me.

De dagen in Kigali met janna waren heerlijk. We zijn veel uit eten geweest of de kok had wat lekkers gemaakt. Verder hebben we lekker aan het zwembad gelegen dat ze nu achter in de tuin heeft liggen. Het huis waar ze momenteel verblijft is heel erg mooi en is voorzien van alle mogelijke luxe die een jong stel toch wel verlangt J. De zoon van een van de mensen van de ambassade kwam nog langs vanuit Nederland en zijn vader (Jolke) had gevraagd om mee te gaan wat te drinken met hun. Dit was erg gezellig en we hebben er bijna de big five (de vijf mooiste/grootste dieren zoals de olifant, neushoorn, cheeta, luipaard en de leeuw) kunnen spotten. Er liep namelijk een vrouw in een mooi luipaard pakje, veel nijlpaarden en olifanten zijn er ook gespot. Wel weinig leeuwen, maar die zijn altijd moeilijk te spotten zei Jolke. Na een geslaagde avond zijn we lekker naar huis gegaan en hebben we de laatste dag samen nog even in en aan het zwembad gelegen.

De bus naar Kampala terug vertrok eens lekker vroeg voor de verandering, om 5.45, dus ik kon weer lekker vroeg uit mijn bed. Alles ging supergesmeerd en had niks te klagen. Lekker boekje, ipodje mee en een aardig buurman. Net toen ik de rit een beetje zat begon te worden werden we door de politie vriendelijk verzocht om een andere weg te nemen. Er was een bus verongelukt en lag dwars op de weg. Het leuke van Afrika is, is dat er in het land vaak maar een paar geasfalteerde hoofd wegen zijn. Deze leiden dan naar de meestal grotere steden. Aangezien wij tussen twee grotere steden inzaten werd er een alternatief genomen. De Afrikaanse bush wel te verstaan. Erg gingen zes bussen achter elkaar dwars door de bush. De mensen die daar woonden hadden nog maar zelden tot nooit een blanke gezien dus ik zat als een koning in de te zwaaien naar de mensen. Ondertussen vernachelden de bussen de dorpjes met hun veel te grote banden. De mensen waren dan allesbehalve blij dat we erdoorheen reden. Wel was het heel mooi om zo door die bush te rijden en was er veel te zien.

Eindelijk aangekomen in Kampala heb ik even snel gegeten om vervolgens lekker te gaan slapen. De ochtend erop vertrok de bus naar Mbale, waar ik een tijdje moet zitten. Deze busreis ging gelukkig goed, hij stopte maar een keer in een ander plaats. Hier nog even een lekker gebakken banaantje langs de weg gekocht en toen weer verder. Bij aankomst werd ik netjes met een auto van het rode kruis opgehaald en naar het kantoor gebracht. De panden van het rode kruis zijn erg basic. Zelfs die in Kampala wat het hoofdkantoor is. Om een beetje aan te geven hoe basic het hier is......naar het toilet gaan doe je hangend boven een gat en je handen was je daarna met water uit een jerrycan :)Één ding moet je ze dan wel weer nageven ze weten wel prioriteiten te stellen, want internet hebben ze dan weer wel. Mijn eerste interview ging verder goed en morgen ga ik hier met de 4x4 wat lokale projecten bezoeken. We zouden eerst vandaag gaan maar er was te veel regen gevallen en dan zouden we het niet redden, zelfs niet met de 4x4. Ik ben dus erg benieuwd waar ik terecht kom. De natuur is hier erg mooi, heel groen en mooie thee en koffie plantages.

Vanavond ga ik nog even voetbal kijken, aangezien hier bijna niemand een tv heeft gaan ze allemaal naar plekken waar wel een tv is. Het zal dus (hoop ik, want lijkt me wel gezellig) wel druk worden bij het hotel. Ze zijn hier namelijk allemaal gek op voetbal en het grootste gros is ook nog fan van Manchester United. Die staat in de finale, voor degenen die het niet weten ;)

Hoe gaat het verder met jullie allemaal?hoe gaat het op het werk?met de scripties?en de andere mooie dingen van het leven?

hou me op de hoogte mensen!

Cheers!!

Van start in Uganda

Hallo Thuisfront!

Ik heb weer veel e-mails van jullie mogen ontvangen met de vraag hoe het gaat. Daarvoor onwijs bedankt.

Zoals jullie aan de foto’s hebben kunnen zien ban ik in Kampala (Uganda) aangekomen. Janna en ik zijn vanuit Kigali (Rwanda) ’s ochtend vroeg vertrokken met de bus nar Kampala. Dit was een mooie rit waardoor we veel van beide landen hebben kunnen zien. De natuur is hier adembenemend mooi. Heel groen, eigenlijk heel anders dan de dorre savannes. Bij de grens ging ook alles voorspoedig, op een paar voordringende Afrikanen na. Maar dit werd subtiel duidelijk gemaakt door Janna dat dat niet de bedoeling was, waar ze al dan niet mopperend achteraan de rij gingen staan (1-0 voor janna). Vervolgens kwamen we mooi op tijd aan in Kampala. Hier werden we opgehaald door de eigenaar van het guesthouse. Dit is een aardig optrekje met de nodige kamers. Hier heb ik een eigen kamer waar ik de tijd uit kan zitten. Doordat het huis wat groter is is er eigenlijk altijd wel iemand. Dit is wel lekker en kun je altijd wel even met iemand een gesprek aangaan.

De opvolgende dagen zijn we lekker met zijn tweeën de stad gaan verkennen. We zijn hierbij met een boda boda naar het centrum gegaan. Eerst even naar de bank, hier werd geld opgenomen……dachten we. Het probleem was dat er geen geld uit de ATM kwam. NA nog wat andere pasjes te hebben geprobeerd kregen we er uiteindelijk wat uit. Toen konden we de stad in.

Kampala is een erg chaotische stad. Het is er stoffig, auto’s, motoren en busjes vliegen aan alle kanten langs je heen. Het maakt allemaal wel lekker levendig zullen we maar zeggen. Wanneer je zelf achterop een boda zit dan is het geen uitzondering om even een shortcut te nemen over de stoep al toeterend. Dit is logischerwijs leuk als je achterop zit, maar minder als je op de stoep loopt.

Er zijn twee delen van Kampala. De eerste dag zijn we naar Old Kampala geweest. Hier is het meer downtown en een mindere sfeer. Twee keer is de tas die bij mij op de rug zat geprobeerd te rollen. Maar janna, ja alweer, zag het gebeuren en sprak de jongeman even een hartig woordje toe en verdween toen voorgoed (2-0 voor janna). Wel kreeg ik de waarschuwing van janna dat ik als ik op deze manier verder liep en zo alleen de stad in zou gaan werd bestolen. Hier hebben we meteen maar even een weddenschap over afgesloten, want dat gaat mij natuurlijk nooit overkomen. Zo’n lieve krullebol uit Grunn!

Vervolgens was het tijd om even te ontspannen. Janna had al in geen tijden meer een zwembad gezien, laat staan een sauna en een Turks stoombad. We zijn dus lekker bij een luxe hotel naar binnen gelopen en een blaken prijs betaald om even een dagje te relaxen. En ik moet toegeven dat ik dat ook niet erg vond. Daarna hebben we lekker gegeten in een indiaas restaurant. Het mooie is dat ze hier alle keukens hebben. Allemaal mensen die uit de oorspronkelijke landen komen, hierdoor is de kwaliteit van het eten erg goed. En een mooie bijkomstigheid dat het ook allemaal erg goed betaalbaar is, tien euro pp tops voor een erg uitgebreide maaltijd.

Maandag ben ik begonnen bij het rode kruis. Het is er allemaal echt op zijn Afrikaans geregeld. Mijn project specificaties zijn tot drie keer toe doorgeschoven naar de volgende dag. En vandaag heb ik iets meer duidelijkheid gekregen, maar ook nog niet alles. Wel is het duidelijk dat ik straks voor een week of drie naar het oosten moet, richting Kenia. Hier zouden dan de projecten zitten die ik moet analyzeren. We zien het, hakuna matata (geen probleem) en pole pole (langzaam langzaam).

Nogmaals bedankt voor alle mailtjes, telefoontjes en smsjes en tot horens!!!

Cheers!!!!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Bas

Rwanda Rwanda

Murahu/Jambo Mzungus,

Ten eerste heel erg bedankt voor al jullie smsjes, e-mails en andere berichten voor het succes wensen voor mijn reis/onderzoek/vakantie in Afrika. In deze mail zal ik jullie proberen een beschrijving te geven over wat ik tot nu toe heb gedaan.

Ik heb op 20 april mijn laatste tentamen gemaakt en op 22 april ben ik naar Rwanda gevlogen. De vlucht was op zich goed, alleen een beetje weinig geslapen. Ongeveer 3 uur en daarna moesten we (mijn ouders en ik) 'even' wachten op het vliegveld van Nairobi (Kenia). Hier begon het Afrika gevoel weer aardig te kriebelen. Toe we na een heel mooie vlucht, waar we Rwanda vanuit de lucht duidelijk konden zien, aankwamen stond daar gelukkig mijn janna weer!Het was een hele tijd geleden en het was een fantastisch gevoel haar weer te zien. Mijn ouders zijn toen afgezet bij het hotel en ik ben met janna de stad Kigali in gegaan achter op de moto (een motor taxi). Dit was heel mooi, alle kleuren van de producten, de mensen en de chaos die er in het verkeer heerst. Daarbij gaat de rest allemaal Pole Pole of terwijl langzaam langzaam en alles is Hakuna Matata (geen probleem). Je wordt meteen weer op een voetstuk gezet door de Rwandezen. Ze gedragen zich onderdanig en willen alles voor je doen. Wij zijn dikke blanken met veel geld, iets dat zij willen.

De tweede dag zijn we vertrokken voor een rondreis door Rwanda. Dit was heel erg mooi. We hadden een auto met chauffeur geregeld en die heeft ons ongeveer een week rond gereden. Het mooie was dat hij alle binnen doorweggetjes kende en we hierdoor een prachtige reis hadden door de binnen landen van Rwanda. Er wonen hier heel veel mensen in een klein land, waardoor er on afgebroken mensen langs de weg liepen met van alles op hun hoofd of op een fiets. Vijf kratjes achter op de fiets is mogelijk!!dus daar kunnen wij nog wat van leren als we met één kratje bier op de fiets zitten. Doordat het land erg heuvelachtig is wordt het ook wel het land van de mille collines (duizend heuvelen) genoemd. Hierdoor geeft het een fantastisch gezicht als je over de weggetjes rijdt en alle verschillende kleuren ziet van de akkers, bananen bomen en de thee en koffie plantages. Het is te veel om alles op te noemen wat we hebben gezien. Op de laatste dag van onze trip zijn we naar de berggorilla's geweest. Dit was een ongelofelijke ervaring!!We moest een uur lopen totdat we bij een gorilla familie aankwamen. Deze beesten lopen dan zo'n 3 meter van je af in het wild!!Op een open plek stonden we met onze groep van acht man midden in de gorilla familie die 26 gorilla's telde. De gorilla's varieerden van twee weken oude gorilla baby's tot de volwassenen en de baas 'de Silverback'.

Op dit moment zitten we weer in Kigali en ben ik me een beetje aan het voorbereiden om naar Uganda te gaan. Samen met janna vertrek ik op 5 mei naar Kampala om daar nog een paar dagen vakantie te houden. Mij ouders gaan weer terug op 4 mei.

Ik zal jullie proberen om op de hoogte te houden de aankomende tijd. In Uganda heb ik internet dus er kan geskypt worden voor wie wil!

Nogmaals bedankt voor al jullie interesse en succes met alles!

Cheers!!

p.s. alle tentamens zijn gehaald dus ik hoef alleen mij scriptie nog en dan ben klaar!!